... عشق بازی زمونه ღ♥ღ

زندگی زیبــــــ ــــ ـــاست چشمی باز کن 

علت عاشق ز علتها جـــ ـــداست 
عشق اسطرلاب اسرار خــــ ـــــداست


من میان جسمها جـــــ ــــــ ـــان دیده ام 
درد را افکنده درمــــ ـــــــ ـــان دیده ام

دیده ام بر شـــ ـ ــاخه احساسها 
میتپد دل در شـــ ـــ ــــمیم یاسها

زندگی موسیــ ـــقی گنجشکهاست 
زندگی باغ تمـــــــ ــــ ــاشای خداست

گر تو را نور یقین پیدا شــــ ــود 
میتواند زشـــ ــت هم زیبا شود

حال من در شهر احساسم گــ ـــ ـــم است
حال من عشـــــ ــــ ـــق تمام مردم است

زندگی یعنی همین پروازها
صبحها، لبخندها، آوازها

ای خطوط چهره ات قرآن من
ای تو جان جان جان جان من

با تو اشعارم پر از تـــ ـــو میشود
مثنوی هایم همه نـــ ــــ ــــو میشود

حرفهایم مرده را جان میدهد
واژه هایم بوی بــــــ ــ ـــــاران میدهد

زیـ ـ ـر بـ ـآرون مے ایـ ـ ـسـتـ ـ ـم

                  مے گویند مد اَست این روزآ !!!

                                         عشق بآزے زیر بآرون 

                                                                با اَشکاے اَبر

   دل نمے سوزآنم بـ ـرآے اَبرے که اَز شدت گریه 

                  به هـ ـ ـق هـ ـ ـق اُفتاده 

               دل بـ ـرآے خـ ـودم میـ ـسوزآنم 

                       که اَز فشآر دل تنگے 

خیلے وقته نفـ ـ ـسم بـ ـ ـریـ ـده بـ ـ ـریـ ـده و بند اَست ...

تو شاید سیبی بودی آویزان به درخت

که من برای تو از درخت بالا رفتم

شاید پرنده ای بودی که دنبالت تا اوج بی کران دویدم

اما نه تو نجوای فراری بودی که گفتی و رفتی و نماندی

یا آن لبخند بودی که همیشه بر روی لبان من است

تو همان اشک بودی

تو همان عطر یاس ، یاس شرمنده ای

شاید تو یک رهگذر بودی

نه تو دزدی بودی که تاراج کردی همه ی هستی قاصدک را

من تو را یک بار در دره ی سکوت دیدم

و بار دیگر در اوج ویرانگی یک دل

تو را با شبنم دیدم

تورا روی تاقچه ی محبت دیدم که بادبادکی به دست گرفته بودی و باد را سوت می زدی

شاید همان فریادی بودی که هر روز در گوش کر خیابان زده شدی

ای سیب آویزان و سرگردان دستم به تو نرسید

یادت می آید  پرنده ی من که من به تو نرسیدم

نجوای فراری ، در فکر فراری؟

لبخندم دیگر مال من نیست

می خواهم تورا به پلیس تحویل دهم تاراج گره قهار

به جرمی نابخشودنی

حالا تو هر چه هستی ، دگر نیستی

 اینجا نیستی

تو نه سیب بودی و نه پرنده

نه یک نجوا

ونه یک لبخند

نه اشک و نه یاس و رهگذر...

تو خیال منی

تمام رویایم

آخر آخره رویاست

الان تیتراژش می رود...

عمو نوروز کجایی غم نداری / لب خیس و دهانی پر نداری

نمیدانی که ماهی ها بمردند / قفس ها بسته و مرغان برفتند

عمو نوروز همه اینجا به خوابند

همه دست بزن درکارشان است / لبان بسته دهان ها پر ز خون است

بیا و غم برایم تازه گی کن / بیا و استین بر بندگی کن

منم من ان درخت خشک نومید / منم من ان دو چشم برگ در بید

صدا امد صدایی خسته در باد / منم اینجا عمو نوروز در یاد

سلام خشک نوروز است در باد؟  / که می خواند مرا هر لحظه در یاد

بیا ای همنشین تازگی ها /  که امروز است سوز اولین ها

بساطی در بساطم نیست ای غم / علاج درد ما باش در این دم

بسازو زندگی را جبر انگار / جفا ها یا خطا ها را کن انکار

سلام اي کهنه عشق من ، که ياد تو چه پابرجاست
سلام بر روي ماه تو ، عزيز دل سلام از ماست

تو يک روياي کوتاهي ، دعاي هرسحرگاهي
شدم خام عشقت چون ، مرا اينگونه مي خواهي
من آن خاموش خاموشم ، که با شادي نمي جوشم
ندارم هيچ گناهي جز ، که از تو چشم نمي پوشم
تو غم در شکل آوازي ، شکوهه اوج پروازي
نداري هيچ گناهي جز، که بر من دل نمي بازي
مرا ديوانه مي خواهي ، زخود بيگانه مي خواهي
مرا دلباخته چون مجنون ، زمن افسانه مي خواهي
شدم بيگانه با هستي ، زخود بي خودتر از مستي
نگاهم کن ، نگاهم کن ، شدم هر آنچه مي خواستي

بکُش دل را ، شهامت کن ، مرا از غصه راحت کن
شدم انگشت نماي خلق ، مرا تو درس عبرت کن
بکن حرف مرا باور ، نيابي از من عاشق تر
نمي ترسم من از اقرار ، گذشت آب از سرم ديگر

شب گریه های زار امانم نمی دهد

آیا تا بحال فکر کردی چرا بارون میباره؟

چرا بی دلیل ترانه ای به لب می یاد؟

چرا موج که به پاهامون می خوره خوشمون میاد؟

چرا کسی میتونه باعث بشه قلب یکی در میون سینه بزنه؟

چرا نمی تونی عطر خوش کسی رو که در نفساته فراموش کنی؟

چرا لبها می لرزه، ولی نمتونی بگی؟

آیا تا بحال فکر کردی معنی این همه تردید چیه؟

آیا تا بحال فکر کردی اینا همش اشاره است؟

آیا تا بحال عشق رو حس کردی؟

آری!

معنی این همه تردید و اشاره این است که عشق را حس کنیم، عشقی پاک را!

پس چرا کسانی را میابیم با اینکه می دانند این همه تردید، اشاره است، اشاره به عشقی که صداقت را پیشه قرار داده، ولی خود را به ناشنوایی زده و صداهای اطراف خود نمی شنوند و از کنار ما و عشق مان به راحتی می گذرند؟

 چرا؟

با نگاهت دادی فریبم

بی تو با همه غریبم

با چشات کردی اسیرم

واسه خندهات میمیرم

تو یه دنیا پاکی هستی

مهربون و خاکی هستی

جالب و شیرینه حرفات

اما گاهی شاکی هستی

آره باز دلم گرفته

اینجا نیست از خونه رفته

باز تو رو کرده بهونه

دیگه اینجا نمیمونه

آره از وقتی که رفتی

نرگسا هواتو کردن

خیلی وقته گل نمی دن

خشک شدن بی برگ و زردن

بی تو اینجا سوتو کوره

خونه نیست انگاری گوره

راستی عکست پیش رومه

میدونی بغض تو گلومه؟

عطرتم هنوز با هامه

بوی نازه تو شبامه

صدای تیک تیک ساعت

میگه دیره وقت خوابه

دل تنهام میگه انگار

با تو بودن یه سرابه

یادمه یه روز میگفتی

عشق من بمون همیشه

اما انگار قصه عشق

قصه سنگه و شیشه

حالا تو رفتی عزیزم

منم اینجا اشک میریزم

روزگار ما رو جدا کرد

رسمشه به کی وفا کرد؟

هنگامی که آب تند جریان دارد

آدم نمی داند که چقدر در رود خانه مانده است

زمان درازی می نماید

ولی ممکن است بسیار کوتاه باشد

آب سرد و سیلابی بود و چیز های زیادی که هنگام بالا آمدن آب از ساحل در آب شناور شده بود

روی آب می گذشت

بختم یاری کرده بود

که یک الوار سنگین داشتم

که به آن بچسبم

                              دوستت دارم را من دل آویزترین شعر جهان یافته ام

                    این گل سرخ من است دامنی پركن از این گل

                   كه بری خانه دشمن كه فشانی به دوست

                    راز خوشبختی هركس به پراكندن اوست

                   تو هم ای خوب من این نكته به تكرار بگو

                    این دل آویزترین شعر جهان را همه وقت

                  نه به یك بار و به ده بار به صد بار بگو

                    دوستت دارم را با من بسیار بگو

                 دوستم داری را از من بسیار بپرس

وقتی نیستی خونمون با من غریبی میکنه   

چقدر دوری سخته...

مخصوصا واسه کسی که قد جون دوسش داری.

چقدر سخته که جای خالیشو ببینی و هیچی نتونه یادشو از ذهنت ببره.

اونوقته که قدرشو می دونی و همینطور که بغض گلوتو گرفته از خدا می خوای که

هیچ وقت جای خالیشو نبینی و نبودشو حس نکنی.

نبودن و نداشتن هاست که به ما فرصت میده، قدر بودن ها و داشته هامون رو بدونیم.

آری آری زندگی زیباست،
زندگی آتشگهی دیرنده پابرجاست
گر بیفروزیش رقص شعله اش در هر کران پیداست
ور نه خاموش است و خاموشی گناه ماست.

من اينجا سخت بي تابم

        شب است ديگر

 دم آخر

خون به رگهايم به سختي مي كشد خود را

     به سان واپسين لشگر

 نمي دانم چرا اينقدر بي خوابم؟

   نمي خواهم

دگر از عاشقي هرگز نمي خوانم

بخواب اي دل

         ببند اي چشم

كمي آهسته تر اي قلب

                  مريز اي اشك...

من به آوارگی ابر و نسیم

من به سرگشتگی آهوی دشت

من به تنهایی خود می مانم

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی گیسوان تو به یادم می آید

شعر چشمان تو را می خوانم

چشم تو چشمه شوق

چشم تو ژرف ترین راز وجود برگ بید است که با زمزمه جاریه باد تن به وارستن عمر ابدی می سپرد

تو تماشا کن

که بهاری دیگر

پاورچین پاورچین

از دل تاریکی میگذرد

و تو در خوابی

 پرستو ها خوابند و تو می اندیشی

به بهاری دیگر

به یاری دیگر

اما برای من

نه بهاری

و نه یاری دیگر

- افسوس

من و تو  دور از هم می پوسیم

غمم از وحشت پوسیدن نیست

غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است

دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست

از سر این بام

این صحرا

این دریا

پر خواهم زد

خواهم مرد

 و غم تو این غم شیرین را

با خود به ابد خواهم برد

راهی برای رفتن

                        نفسی برای بریدن

                                           كوله بارم بر دوش

                                                           مسافر میشوم گاهی...

عشقی برای خواندن

                                بغضی برای شكفتن

                                                        خاطراتم در دست

                                                                       بازیچه میشوم گاهی...

نگاهی در راه

                           اعتمادی پرپر

                                                   پاهایم خسته

                                                                     هوایی میشوم گاهی...

فكرهای كوتاه

                    صبری طولانی

                                           صدایی در باد

                                                                زمستان میشوم گاهی...

روزهای رفته

                       ماه های مانده

                                              تقویم ام بی تاب

                                                                      دلم تنگ  میشود گاهی...

جای پایی سرد

                        رد پایی گنگ

                                           در این سایه ی تنهایی

                                                                           چه بی رنگ میشوم گاهی...

یه دونه شعر دیگه تو ادامه مطلب دارم ...

و مهرباني دست زيبائي را خواهد گرفت.

روزي كه كمترين سرود

بوسه است

سلام! بهانه ی دلتنگی من!

تو قسم خوردی همیشه با من بمانی.

تو گفتی: <<قسمت دروغه ،مثل بهونه.>>

تو گفتی:<<عاشق تر از من، وجود نداره.>>

تو گفتی:<<پاییز،بودنش پر از سواله.>>

تو گفتی:<<دیوونه،دل نداره.>>

تو گفتی:<<فریاد من صدا نداره.>>                                         

تو گفتی:<<گل های ناز پونه ازعشقمون می دونه.>>

تو گفتی:<<عشق ما غروب نداره.>>

تو گفتی:<<دردعشق دوا نداره.>>

چرا گفتی:<<دارم می رم بی بهونه؟>>

اما یادت نره ،

یه دیوونه همیشه منتظرت می مونه!!!

در یک غروب تشنه تابستان

در نیمه های این ره شوم آغاز

در کهنه گور این غم بی پایان

این آخرین ترانه لالایی است

نیمه شب آواره و بی حس و حال

                در سرم سودای جامی بی زوال

 پرسه ای آغاز کردیم در خیال

                دل به یاد آورد ایام وصال...

به ادامه مطلب مراجعه کنید...

بی تو مهتاب شبی باز از آن كوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم.

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم.

شدم آن عاشق دیوانه كه بودم.

در نهان خانه ی جانم، گل یاد تو درخشید.

باغ صد خاطره خندید،

عطر صد خاطره پیچید

یادم آمد كه شبی با هم از آن كوچه گذشتیم،

پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم.

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

 تو ، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت،

من ، همه محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام،

بخت، خندان و ،زمان رام.

خوشه ی ماه فرو ریخته در آب

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب.

شب و صحرا و گل و سنگ،

همه، دل داده به آواز شباهنگ.

یادم آید، تو به من گفتی:"از این عشق حذر كن!

لحظه ای چند بر این آب نظر كن!

آب، آیینه ی عشق گذران است.

تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است،

باش فردا كه دلت با دگران است!

تا فراموش كنی، چندی از این شهر، سفر كن!"

با تو گفتم:"حذر از عشق ندانم.

سفر از پیش تو هرگز نتوانم،

نتوانم!"

روز اول كه دل من به تمنای تو پر زد،

چون كبوتر لب بام تو نشستم.

تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم.

باز گفتم كه تو صیادی و من آهوی دشتم،

تا به دام تو در افتم، همه جا گشتم و گشتم،

حذر از عشق ندانم،

سفر از پیش تو هرگز نتوانم، نتوانم!

اشكی از شاخه فرو ریخت.

مرغ حق، ناله تلخی زد و بگریخت...

ماه بر عشق تو خندید.

اشك در چشم تو لرزید،

یادم آمد كه دگر از تو جوابی نشنیدم،

پای در دامن اندوه كشیدم،

نگسستم، نرمیدم...

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب های دگر هم،

نكنی دیگر از آن كوچه گذر هم...!

بی تو اما به چه حالی من از آن كوچه گذشتم...!

مرا ز یاد برده ای نمی برم تو را ز یاد

                                                اگر چه هستی مرا فراق تو دهد به باد

هزار بار اگر کشی که دل ز مهر بر کنم

                                                شوم گدا به درگهت نام تو را برم زیاد

ز حد گذشت گریه ام برفت خنده ام ز لب

                                               مرا نمانده دلخوشی دلم کنی مگر تو شاد

به قبله ی نگاه تو نماز برده ام بسی

                                               جرا که در ازل دلم به دام خال تو فتاد

اگر چه جنت تو را به دانه ای فروختم

                                               ولی دلم عشق تو را به هستی و جهان نداد

بگفت عاقلی به من ز عشق او بکن حذر

                                                بگفتمش نمی شود که با غمش دلم بزاد    

تو شاهی و اگر روی صلاح ما به دست توست

                                                بدون تو به عاشقت لحظه ای عمر مباد  

My love is